Ik ben Hanneke Boas, moeder van twee volwassen dochters en oma van twee prachtige kleinkinderen.
Als middelste van drie dochters groeide ik op in een warme en veilige omgeving met mijn vader en moeder.
Thuis waren er regels waar we ons aan moesten houden zoals op tijd thuis zijn , je aan de afspraken houden, etc.
Ik was in tegenstelling tot mijn oudere zus rustig met respect naar mijn ouders. Mijn zus zocht de grenzen op en probeerde altijd hier net iets overheen te gaan, wat regelmatig tot ruzie leidde tussen mijn ouders en haar.
Achteraf denk ik dat ik me vanaf die tijd al aanpaste aan de situatie thuis. Ik zocht de grenzen niet op maar was rustig, luisterde en probeerde het goed te doen. (pleaser), wilde voorkomen dat mijn ouders ook last van mij zouden hebben.
Ik was me hier toen nog niet van bewust. Voor mij was het leven onbezorgd en veilig.
Dat dit niet altijd zo was ondervond ik op de middelbare school.
Hier ben ik erg gepest.
Dit door een overstap naar een andere klas waardoor ik niet meer bij de groep hoorde. Zowel niet bij de oude als de nieuwe groep.
Ik voelde me doodongelukkig en verdrietig maar had geen idee hoe hier mee om te gaan.
Om te overleven ging ik maar door alsof er niets aan de hand was. Beter niets voelen dan de pijn voelen was mijn manier van overleven. Ik speelde een rol om ergens bij te horen, zo paste ik me jaren aan om maar niet buiten de groep te vallen. Ik leerde vooral te geven en me aan te passen.
Ook binnen mijn werk paste ik dit toe waardoor ik steeds meer van mezelf af kwam staan en steeds krampachtiger werd in het vasthouden van de dingen zoals zij in mijn ogen zouden moeten/pasten. Mijn rol klopte niet meer.
In 2018 overleed mijn partner, na een heel kort ziekbed, geheel onverwacht.
Ik kon het niet geloven, mijn grote liefde, we hadden nog zoveel plannen, dit kon niet. Zo onwerkelijk. Ik wist niet dat verlies zo’n pijn kon doen. Ik ging door, was er voor de kinderen en begon snel weer met werken. Dit gaf structuur maar zorgde er ook voor dat ik er niet mee bezig hoefde te zijn.
Een jaar later overleed mijn vader, ook na een heel kort ziekbed, een man waarbij ik altijd terecht kon, me veilig voelde en die er altijd voor me was.
Ook na zijn overlijden pakte ik snel de draad weer op en was er voor de ander maar verloor mezelf hierdoor een beetje.
Nu moest ik echt voor mezelf gaan zorgen om weer krachtig en in balans te komen.
Door de juiste rouwbegeleiding heb ik geleerd om met mijn verliezen om te gaan, de pijn te doorleven en weet ik hoe belangrijk rouwen is.
Binnen mijn opleiding tot rouw en verliesbegeleider leerde ik, om vooruit te kunnen kijken in de begeleiding, het ook nodig is om terug te kijken naar hoe ik met emoties geleerd had om te gaan. Waren er nog meer verliezen waaraan ik voorbij was gehold. Door binnen deze opleiding ook mijn stapel van verliezen aan te kijken en stil te staan bij wat er nog zo pijnlijk was, heb ik mezelf weer teruggevonden. Tegelijkertijd heb ik geleerd dat rouwen nooit over gaat, het gemis blijft op grote en ook kleine momenten in het leven. Ik merk dat ik het voelen van het gemis ook koester want daarmee geef ik mijn man en mijn vader die plek in mijn leven en hart waarmee ze ook blijven voortleven.
