Mijn visie als rouwbegeleider
Omgaan met verlies is het omgaan met liefde en hechting. Mensen hechten om te kunnen blijven leven. Daarom raakt het afscheid nemen, de ander laten gaan, zo diep aan het eigen leven. Afscheid nemen doe je met pijn in hart en ziel.
Rouw is de achterkant van liefde. Wie zich niet met de ander verbindt, de ander niet liefheeft, kan ook geen gemis ervaren en erom rouwen. Gemis toelaten betekent de prijs betalen voor alles wat er is geweest. (Uit; Met mijn ziel onder de arm, Riet Fiddelaers -Jaspers).
Iedereen maakt in zijn/haar leven een verlies mee. Dit is onoverkomelijk. Verlies gaat niet altijd over dood maar kan ook gaan over verlies van lichamelijke of geestelijke gezondheid, door scheiding, verlies van werk, etc.
Hoe je met dit verlies omgaat is helemaal afhankelijk van jou. je opvoeding, hechting, plek in het gezin, cultuur, school, omgeving etc. wat je gevormd heeft hoe jij nu in het leven staat en verlies kunt integreren in je leven. Ieder mens is hierin uniek.
In onze cultuur gaan we “rouw” uit de weg. We leren hier niet mee om te gaan, accepteren het maar nemen niet de tijd om daadwerkelijk te rouwen. We gaan snel weer over op de orde van de dag en gaan met een grote boog om de rouw heen. Zijn er als het ware bang voor.
We accepteren dat iemand een tijdje heel erg verdrietig is maar dan moet het “over” zijn.
Het eerste jaar is er aandacht en vragen mensen hoe het gaat. Na een jaar wordt ervanuit gegaan dat je het verlies “een plekje” hebt gegeven en weer verder kunt. Maar zo werkt het niet. Rouw gaat met vallen en opstaan en is niet klaar na de uitvaart of na het bekende eerste jaar. Binnen de rouw word je heen en weer geslingerd. Van diepe dalen naar momenten waarop je weer even kunt genieten en omgekeerd. En heel, heel langzaam krabbel je weer op en vind je de veerkracht om het leven weer op te pakken. Het verlies te verweven in je “nieuwe” bestaan.
Soms lukt het niet en loop je vast in je rouwproces en heb je hulp nodig. Iemand die een stukje met je meeloopt als vragensteller, toeschouwer, begeleider maar ook als iemand met eigen verlieservaringen.
Omdat het praten over verlies aan een kant fijn kan zijn maar het hierbij tegenover elkaar aan tafel zitten kan belemmeren, is het fijn om in beweging te zijn. Wandelen buiten, in de frisse natuur is de meest ontspannen manier van begeleiden. Naast ontspanning, inspiratie en inzicht, zorgt het voor creatieve oplossingen, vermindering van klachten en geeft het een goed gevoel over jezelf en een nieuwe kijk op de situatie
